اثرات حفاظتی ژل رویال خوراکی بر آسیب کبدی ناشی از استرس بی حرکتی مزمن در موش سوری نر بالغ

سابقه و هدف: استرس بی حرکتی مزمن سبب تولید رادیکال های آزاد و القاء استرس اکسیداتیو می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر ژل رویال به عنوان آنتی اکسیدان بر کاهش استرس اکسیداتیو ناشی از استرس بی حرکتی مزمن در کبد موش سوری نر است. مواد و روش ها: در این تحقیق 30 رأس موش سوری نر به طور تصادفی به 5 گروه 6 تایی شامل 1- گروه شاهد 2- گروهی که به مدت 40 روز، روزانه 2 ساعت تحت استرس بی حرکتی قرار گرفتند 3 و4 و 5- گروه هایی که علاوه بر استرس بی حرکتی، روزانه ژل رویال را به ترتیب در دوزهای 50 ، 100 و 200mg /kg/day به صورت خوراکی (گاواژ) به مدت 40 روز دریافت کردند، تقسیم شدند. در پایان دوره، خون تمامی موش ها جهت آنالیز بیوشیمیایی گرفته شد و سپس بافت کبدی آن ها جهت مطالعات بافتی و بررسی پراکسیداسیون لیپیدی برداشته شد. داده ها با آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی در نرم افزار spss تحلیل شدند. یافته ها: در موش های دریافت کننده استرس بی حرکتی و ژل رویال، به خصوص در دوز mg/kg 100 پراکسیداسیون لیپیدی و سطوح آنزیم های کبدی (alt و ast) به طور معنی داری نسبت به گروه استرس کاهش یافت. در آسیب شناسی بافتی، ژل رویال در دوزهای mg/kg 100 و50 آسیب های بافتی ناشی از استرس بی حرکتی را بهبود بخشید اما در دوز mg/kg 200 نتوانست زیاد موثر باشد. استنتاج: نتایج به دست آمده حاکی از این امر است که تجویز ژل رویال با دوز mg/kg 100 باعث بهبود آسیب کبدی ناشی از استرس بی حرکتی مزمن می شود.